عکس را که دیدم در نگاه اول ناخودآگاه به یاد این بیت از شعر شهریار در مدح حضرت امیر(ع) افتادم که: «به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من / چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا» کجاست شهریار تا هر روز در مدح یاران امام خمینی(ره) و پیروان حضرت حیدر(ع) روزها بسراید؟ کجای دنیا این چنین مردانی سراغ دارید که وقتی دشمنی را که تا چند لحظه قبل مقابلشان می جنگیده و برادرانشان را کشته است حالا که اسیر او هستنداین گونه برخورد کند. مطمئنم خود اسرای عراقی هم متعجبند!
