چقدر عاشق شده ایم....

هو الرحمن الرحیم

با عشق زنده ایم چرا که بدون آن چیزی که مفت هم نمی ارزد ،جوانی است...
عاشق که باشی تاب نمی آوری, بی تابی و بیقرار ...
خودت آرام و قرار دلی برای بعضی ها
اما انگار آرام نداری!
عاشق که باشی تحمل نمیکنی غربت را...!
آن هم غربت حریم اربابت را!
نمیتوانی تحمل کنی که به حرم ناموس اربابت، ناموس مولایت ذره ای بر حرمتی شود...!
عاشق که باشی ،میشوی پاره ی تن !
پاره ی تن امام حسین!
وعزیز حضرت مادر!
عاشق که باشی میشوی مدافع حرم...!
مدافع حرمی که اربابت تا آخرین نفسهایش ، چشم از آن بر نداشت!
میشوی مدافع حریم ارباب
که مبادا حرمت حریم ارباب شکسته شود
عاشق که باشی ...عباس علمش را به تو میسپارد
چرا که تو ثابت کرده ای که پر از عشقی...پر از ادبی...
تو در خانه ات در امن و امن باشی و حرم دختر مولا در خطر...؟!
هرگز....!
خلاصه بگویم؛
نمیتوانی این ها را تاب بیاوری!
عاشق که باشی....
وسرانجامت میشود آغوش امام زمانت...
عاشق که باشی میشوی سر به دامان مولایت
و سر هوایی ات را میگذاری روی پای صاحب الزمان و سودای سرت را نشانش میدهی...!
عاشق که باشی
بیقراری میکنی برای آنکه علی اکبر آغوش بگشاید برایت...که بیا!
عاشق که باشی جان که سهل است....از همه چیز می‌گذری

رهبرم....

گناه.....

بدترین گناه

 

اگر انسان وجدان بیدار داشته باشد وقی گرفتار گناه می شود زود پشیمان می گردد

و علاوه بر توبه، خود را مذمت می کند، سخت آشفته  خاطر شده، تاسف می خورد؛

ولی اگر کسی پس از انجام گناه ناراحت نشود آن را برای خود موفقیت و زرنگی تلقی کند،

چنین کسی به اوج سقوط اخلاقی نائل گشته است.

امام علی (علیه السلام) فرمودند:

مَن تَلَذَّذَ بِمَعاصِی اللهِ اَورَثَهُ اللهُ ذُلّاً 

کسی که با انجام گناه احساس شادمانی و لذت کند خداوند او را خوار می سازد. 

ایشان در حدیث دیگری فرمودند:

شادمانی به انجام گناه از خود گناه زشت تر است.

امام سجاد (علیه السلام) فرمودند:

مبادا به انجام گناه شادمان باشی که گناهش،بدتر از ارتکاب آن است.

 

(گریز از گناه-ص 38 )

دلتنگی دو مادر

بدون شرح