شعری زیبا از شهید علی بسطامی.

برو ای نفس اماره تو را هم پا نباشم من

نی ام آن مرغ، کاندر بند آب و دانه باشم من

 

من آن صیدم که دنبال بلا حیران همی گردم

دلم گنج است و سرگردان پی پروانه باشم من

 

برو ای نفس، می خواهم که در راه وصال او

بگردم بی کَس و سرگشته و بی خانه باشم من

 

برو ای نفس، در راهش رضایت داده ام از جان

شَوَم آواره همچون مرغکی بی لانه باشم من

 

برو ای نفس، آسایش، نباشد شیوه ی عاشق

چنان خواهم که شیدا مثل یک پروانه باشم من

 

برو ای نفس، پابند تعلق کی شود جانم

نهادم سر به غربت، کز همه بیگانه باشم من

 

به جان و دل خریدم محنت و رنج سفرها را

خوشم در غربت از سودای آن جانانه باشم من

 

به سامان تا که آرم حالت شوریدگانم

ندارم باک اگر سرگشته همچون شانه باشم من.