سفرنامه اسمانی

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻮﻫﻲ ﺍﺯ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺒﻬﻢ ﺭﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ..ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﻳﺰﻡ !!ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻬﺎﻡ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﻃﻢ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﻭﺯﻧﻲ ﺫﻫﻨﻢ!..  ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻧﺪ، ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺮﻡ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ.

ﺍﻱ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺍﻡ...ﻭ ﺍﻱ ﺗﺠﺴﻢ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺑﻨﺪﮔﻲ...ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﺗﻼﻃﻤﻲ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻻﻳﻖ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺗﺎ ﺯﺍﺋﺮ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﻭﺝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ؟ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺭﺍﻡ ﻛﺮﺩﻱ ﻭﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ، ﻭ  ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﻝ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ!...

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺍﺯﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻭﺍژﻫﺎﻳﻢ، ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺷﺪﻧﻢ. ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺷﻚ ﺳﻨﮕﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻛﺮﺩ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻱ ﺷﻜﺮ ﺑﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻭ ﻣﻦ ﭼﻜﺎﻭﻙ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺘﻢ  ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻡ!. ﺳﻔﺮ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺩﻝ، ﻭ ﻗﺮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﻴﺠﺴﺘﻢ .. 

ﺍﺯ ﻛﺠﺎﻱ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺍﺻﻼ ﭼﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﺑﻴﺖ ﺧﺎﻙ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﻣﻌﻄﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﻱ ﺩﻟﻢ ﻋﺎﺟﺰ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺁﻥ...ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﻨﻢ... ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ  ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ.. ﺍﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺑﺨﺮﻭﺵ ﻭ ﻣﻮﺝ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻜﻮﺏ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﻠﺒﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﺩ ﺍﺯ ﭘﺮ ﭘﺮ ﺷﺪﻥ ﻗﺎﺻﺪﻙ ﻫﺎﻱ ﺳﭙﻴﺪ ﺩﺭ ﺗﻮ...ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻴﺪﻱ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﺸﺎﻥ،ﻭ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ... ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻗﺎﺻﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﺕ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ !ﭘﺲ ﺑﻜﻮﺏ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻴﺘﺎﺑﻲ.. ﻏﺮﻭﺏ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ .. ﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺁﺷﻨﺎﻱ  ﻣﻦ !ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺁﻭﺍﻱ ﻧﺠﻮﺍﻱ ﻭﺻﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻏﺮﻭﺑﺶ ﺳﭙﺮﺩﻱ ﻭ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﻋﻄﺮ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺠﻮﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻴﺮﺳﺪ!!..

ﺷﺐ ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﭼﺸﻤﻚ ﺯﻥ ﻣﺤﻔﻠﺲ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻏﻴﺮﺗﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ!ﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺎﺷﻢ!!..

 

.ﺍﺯ ﻃﻼﻳﻴﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻃﻼﻱ ﻧﺎﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻢ. ﻭ ﻫﻮﺭﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﺎﺩ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﮕﻴﺎﺕ،ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻮﻳﺰﻩ ﻛﻪ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﺷﻮﻕ ﻭﺻﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺟﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﭘﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻪ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ..ﺑﻪ ﻣﺰﺍﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﭘﺬﻳﺮﺍﻱ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻴﻜﺮﺩ ... ﻭﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﻱ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺍﭘﺬﻳﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻴﻜﺮﺩﻱ... ﻭ ﻫﻮﻳﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ، ﻋﺰﺗﻤﻨﺪﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ، ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ. ﻭ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﺠﻠﻲ ﮔﺎﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﻧﺴﻠﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻤﻨﺎﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ  ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺷﻬﺪﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﻡ ﻣﻌﺮﻓﺘﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺒﻬﻤﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻙ ﻛﻨﻢ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮﺭﺍ!. ﮔﻢ ﻧﺎﻣﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻱ ﻟﻐﺎﺗﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺻﻴﻔﺖ ﻭﺍژﻩ ﻛﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ  . ﮔﻤﻨﺎﻣﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ. 

ﺑﺮﺧﻴﺰ،ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎﻡ ...ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﺑﻲ ﺍﺯ ﻋﻜﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻴﺮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻟﻴﺶ ﻭ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺳﻬﻢ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻮﺩ.. ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﻲ ﺩﺭﺩﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻧﺠﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ. ﻋﻈﻤﺖ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺷﻜﻮﻩ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﺑﺎﺭﻩ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺴﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻱ ﻧﻈﺎﺭﻫﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻥ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﻱ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ...  ﻭ

 ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺻﺤﻨﻬﻲ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺣﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﭼﻮﺑﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪﺭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ!!. ﻭﺗﻮﭼﻪ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ، ﺩﺭ ﻋﻈﻤﺖ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ.. ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﺎﻝ ﻛﻤﻴﻞ ﻭ ﺣﻨﺰﻟﻪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻋﻄﺶ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﻜﺸﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭﺗﻮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺍﺭ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ، ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻱ ﻭ ﺟﺎﻡ ﮔﻮﺍﺭﺍﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻄﺸﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻱ.. ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻭﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻮﻩ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺗﻴﺸﻪ ﺯﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻲ ﻭﻣﻦ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻴﺒﺮﺩﻱ ﺣﺴﻴﻦ (ع)

ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻄﺶ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﻴﺂﻣﺪ !!.. ﻓﻜﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﻦ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﺯﺵ ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻮﺳﺖ..ﻭ ﻣﻦ ﺣﻴﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﻦ- ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ.  ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺳﺮﺏ ﺩﺍﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻱ ﺳﺮﺧﺖ ﺧﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺮگ ﺭﻗﺼﻴﺪﻱ ﻭ ﻓﻜﻪ ﻧﻈﺮﻛﺮﺩﻩ ﻱ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺻﻼﺡ ﻗﻠﻢ ﻟﺮﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ. 

ﺷﻨﻬﺎﻱ ﺭﻭﺍﻥ ﻓﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺷﺮﻳﻚ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﻴﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮔﺮ ﻋﺸﻖ... ﭘﺎﺯﻝ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﻭﻛﻮﻫﻪ ﺍﺳﺖ... ﺍﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﻤﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ، ﻣﻴﺂﻳﻢ ﻭ ﻣﻴﺂﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻻﻳﻖ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺷﻮﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻭﺍﻱ ﻣﻌﺮﺍﺟﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﻱ ﺩﻭﻛﻮﻫﻪ !ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻛﻨﻢ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﺑﺖ ﻣﻨﻴﺘﻢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺒﻜﺒﺎﻝ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺳﺮ ﺩﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ... 

ﻭ ﺣﺎﻝ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺣﺎﻝ  !!ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻉ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻭﺍﻱ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ؟ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻡ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻢ ...ﭘﺲ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺟﺎ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻡ..ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﺑﺎﺵ!.. ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻫﺎﻳﻢ ﻭﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.. ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ...ﻏﺮﻭﺏ ﺷﺪ...ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ...ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ!.. ﺍﻣﺎ ﺟﻬﺎﺩ ﻣﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻫﻨﻜﺠﻲ ﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻏﺮﻕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺱ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ!!.. ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻬﻴﺪﻡ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻴﺒﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺯﻳﻨﺐ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ. ﻭ ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻋﻠﻤﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﻠﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻃﻠﺒﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﻡ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 

ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﻮﺍﻝ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺩﻋﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻴﺰﻧﺪ ..ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ..ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺗﺖ ﺩﺭ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻱ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻏﺮﻕ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﻴﺸﺘﺎﻓﺘﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﻓﻴﻘﺖ، ﻫﻢ ﺭﺯﻣﺖ ﻭ ﻫﻤﻜﻼﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﺎﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ؟؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﻲ ﻭﺍﻛﺲ ﻣﻴﺰﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ؟؟ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ..ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ..ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻦ!!! ﭘﺲ ﺣﻖ ﺭﻓﺎﻗﺘﺖ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﻓﻴﻘﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ!!...  

ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪﻗﺎﻣﺖ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻡ ﻫﺮﮔﺰ... ﺍﻱ ﻛﺎﺵ.. ﻻﺍﻗﻞ ﺭﻛﻌﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺳﻢ... ﺳﻴﺐ ﺳﺮﺧﻲ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﺳﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ... ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻛﺎﻝ ﻧﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﺳﻢ!!... 

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻮﻫﻲ ﺍﺯ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺒﻬﻢ ﺭﺍﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ..ﻭ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﻳﺰﻡ !!ﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺑﻬﺎﻡ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﻃﻢ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﻭﺯﻧﻲ ﺫﻫﻨﻢ!..  ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻧﺪ، ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺷﺮﻡ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻭﺍژﻩ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺣﺮﻡ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ.

ﺍﻱ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ﺍﻡ...ﻭ ﺍﻱ ﺗﺠﺴﻢ ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺑﻨﺪﮔﻲ...ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻜﻮﺕ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﺗﻼﻃﻤﻲ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﻻﻳﻖ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺗﺎ ﺯﺍﺋﺮ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻋﺮﻭﺝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻱ ﻭ ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻳﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ؟ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺭﺍﻡ ﻛﺮﺩﻱ ﻭﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ، ﻭ  ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﻝ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ!...

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺍﺯﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻭﺍژﻫﺎﻳﻢ، ﺍﺯ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﻱ ﻫﻮﺍﻳﻲ ﺷﺪﻧﻢ. ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﺕ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺳﻴﺪ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺷﻚ ﺳﻨﮕﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻛﺮﺩ ﻭﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻱ ﺷﻜﺮ ﺑﻲ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻭ ﻣﻦ ﭼﻜﺎﻭﻙ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺍﻭﺝ ﮔﺮﻓﺘﻢ  ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩﻡ!. ﺳﻔﺮ ﻛﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺩﻝ، ﻭ ﻗﺮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺗﻮ ﻣﻴﺠﺴﺘﻢ .. 

ﺍﺯ ﻛﺠﺎﻱ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺍﺻﻼ ﭼﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺖ ﺑﻴﺖ ﺧﺎﻙ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﻣﻌﻄﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﻱ ﺩﻟﻢ ﻋﺎﺟﺰ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺁﻥ...ﭘﺲ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﻨﻢ... ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ  ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ.. ﺍﻱ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺑﺨﺮﻭﺵ ﻭ ﻣﻮﺝ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﻜﻮﺏ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻗﻠﺒﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﺩ ﺍﺯ ﭘﺮ ﭘﺮ ﺷﺪﻥ ﻗﺎﺻﺪﻙ ﻫﺎﻱ ﺳﭙﻴﺪ ﺩﺭ ﺗﻮ...ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻗﺎﺻﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻴﺪﻱ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﺸﺎﻥ،ﻭ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ... ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻗﺎﺻﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﺳﻴﺮ ﺁﺑﻬﺎﻱ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﺕ ﻛﻨﻲ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ !ﭘﺲ ﺑﻜﻮﺏ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻮﻣﻲ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻴﺘﺎﺑﻲ.. ﻏﺮﻭﺏ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﻏﺮﻳﺐ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ .. ﺍﻱ ﻏﺮﻳﺐ ﺁﺷﻨﺎﻱ  ﻣﻦ !ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻏﺮﺑﺖ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺩﺍﺩﻱ ﻭ ﺁﻭﺍﻱ ﻧﺠﻮﺍﻱ ﻭﺻﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻏﺮﻭﺑﺶ ﺳﭙﺮﺩﻱ ﻭ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﻋﻄﺮ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻧﺠﻮﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻴﺮﺳﺪ!!..

ﺷﺐ ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﭼﺸﻤﻚ ﺯﻥ ﻣﺤﻔﻠﺲ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﻫﻮﺍﻱ ﻧﻮﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺭﻓﻴﻘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼﻱ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩﻱ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ ﻛﺸﻴﺪﻱ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻏﻴﺮﺗﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ!ﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺎﺷﻢ!!.. 

.ﺍﺯ ﻃﻼﻳﻴﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻃﻼﻱ ﻧﺎﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﺍﻫﻲ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻢ. ﻭ ﻫﻮﺭﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﻧﻤﺎﺩ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﮕﻴﺎﺕ،ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﻲ ﺍﺕ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻮﻳﺰﻩ ﻛﻪ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ ﺷﺪﻡ ﺷﻮﻕ ﻭﺻﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻴﺮﻭﻡ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺟﺎﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﭘﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻪ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ..ﺑﻪ ﻣﺰﺍﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﭘﺬﻳﺮﺍﻱ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻴﻜﺮﺩ ... ﻭﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﻱ ﺩﻋﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻴﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﺍﭘﺬﻳﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻴﻜﺮﺩﻱ... ﻭ ﻫﻮﻳﺰﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻛﺮﺩ، ﻋﺰﺗﻤﻨﺪﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ، ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺧﺎﻙ. ﻭ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﺠﻠﻲ ﮔﺎﻩ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﻧﺴﻠﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻤﻨﺎﻣﻲ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ  ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺷﻬﺪﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺟﺎﻡ ﻣﻌﺮﻓﺘﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺒﻬﻤﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻢ ﻛﻪ ﺩﺭﻙ ﻛﻨﻢ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮﺭﺍ!. ﮔﻢ ﻧﺎﻣﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻱ ﻟﻐﺎﺗﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺻﻴﻔﺖ ﻭﺍژﻩ ﻛﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻡ  . ﮔﻤﻨﺎﻣﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺍﻡ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ. 

ﺑﺮﺧﻴﺰ،ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﮔﻤﻨﺎﻡ ...ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻜﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﺑﻲ ﺍﺯ ﻋﻜﺲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺷﻜﺒﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻴﺮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺕ ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﻨﮕﺮﻳﺴﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻟﻴﺶ ﻭ ﻳﺎﺩ ﺗﻮ ﺳﻬﻢ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﺑﻮﺩ.. ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﮔﻮﺵ ﻛﻨﻲ ﺩﺭﺩﻭ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻳﺶ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻧﺠﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ. ﻋﻈﻤﺖ ﺻﺒﺮ ﻭ ﺷﻜﻮﻩ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻱ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﺑﺎﺭﻩ ﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻴﺴﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻱ ﻧﻈﺎﺭﻫﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻥ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﻱ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﭘﺪﺭﺕ ﺭﺍ...  ﻭ

 ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺻﺤﻨﻬﻲ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺣﺼﻴﺮﻫﺎﻱ ﭼﻮﺑﻲ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﺰﺩ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪﺭ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ!!. ﻭﺗﻮﭼﻪ ﺻﺒﻮﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ، ﺩﺭ ﻋﻈﻤﺖ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺗﻮ.. ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺎﻧﺎﻝ ﻛﻤﻴﻞ ﻭ ﺣﻨﺰﻟﻪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻡ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﻋﻄﺶ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻴﻜﺸﺪ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭﺗﻮ ﺣﺴﻴﻦ ﻭﺍﺭ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ، ﺳﻴﺮﺍﺏ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﺪﺍ ﺷﺪﻱ ﻭ ﺟﺎﻡ ﮔﻮﺍﺭﺍﻱ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻄﺸﺖ ﻧﻮﺷﻴﺪﻱ.. ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻭﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻟﻴﻠﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﻛﻮﻩ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺗﻴﺸﻪ ﺯﺩﻱ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﺬﺷﺘﻲ ﻭﻣﻦ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﻴﺒﺮﺩﻱ ﺣﺴﻴﻦ (ع)

ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻄﺶ ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻟﺒﻴﻚ ﮔﻮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻣﻴﺂﻣﺪ !!.. ﻓﻜﻪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﻦ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﺯﺵ ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻮﺳﺖ..ﻭ ﻣﻦ ﺣﻴﺮﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺷﻦ- ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﻱ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ.  ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺳﺮﺏ ﺩﺍﻍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻱ ﺳﺮﺧﺖ ﺧﺮﻳﺪﻱ ﻭ ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺮگ ﺭﻗﺼﻴﺪﻱ ﻭ ﻓﻜﻪ ﻧﻈﺮﻛﺮﺩﻩ ﻱ ﻛﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻴﺪ ﺍﻫﻞ ﻗﻠﻢ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺻﻼﺡ ﻗﻠﻢ ﻟﺮﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺍﻓﻜﻨﺪﻧﺪ. 

ﺷﻨﻬﺎﻱ ﺭﻭﺍﻥ ﻓﻜﻪ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﺷﺮﻳﻚ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﻴﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮔﺮ ﻋﺸﻖ... ﭘﺎﺯﻝ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﻭﻛﻮﻫﻪ ﺍﺳﺖ... ﺍﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ. ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﺑﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﻘﺪﻳﻤﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ، ﻣﻴﺂﻳﻢ ﻭ ﻣﻴﺂﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻻﻳﻖ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺭﻫﺎﻳﻲ ﺷﻮﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎﻭﺍﻱ ﻣﻌﺮﺍﺟﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﻱ ﺩﻭﻛﻮﻫﻪ !ﻣﻦ ﺍﺯ ﻏﺮﺑﺖ ﻭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﺕ ﻭ ﺍﺯ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻛﻨﻢ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻱ ﻋﻈﻴﻢ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﺑﺖ ﻣﻨﻴﺘﻢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺒﻜﺒﺎﻝ ﻭ ﺭﻫﺎ ﺳﺮ ﺩﻫﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﺻﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻱ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ... 

ﻭ ﺣﺎﻝ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺣﺎﻝ  !!ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻭﺍﻉ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻭﺍﻱ ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﻋﺎﺭﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ ؟ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﻡ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻏﺮﻳﺐ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻢ ...ﭘﺲ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﺖ ﺟﺎ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻡ..ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺩﻝ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﺑﺎﺵ!.. ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻦ ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻫﺎﻳﻢ ﻭﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.. ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ...ﻏﺮﻭﺏ ﺷﺪ...ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ...ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ!.. ﺍﻣﺎ ﺟﻬﺎﺩ ﻣﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻣﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻨﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻫﻨﻜﺠﻲ ﻫﺎ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻏﺮﻕ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺱ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ!!.. ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻬﻴﺪﻡ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻣﻴﺒﻨﺪﻡ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻭﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺯﻳﻨﺐ ﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ. ﻭ ﺍﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﻋﻠﻤﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﻠﻤﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻃﻠﺒﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﻡ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. 

ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﻮﺍﻝ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺩﻋﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺩﻟﻢ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻴﺰﻧﺪ ..ﺣﺎﻝ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ..ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻣﻦ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﻬﺎﺩﺗﺖ ﺩﺭ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻱ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﻏﺮﻕ ﺑﻮﺩﻱ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﻣﻴﺸﺘﺎﻓﺘﻲ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻱ ﻛﻪ ﺭﻓﻴﻘﺖ، ﻫﻢ ﺭﺯﻣﺖ ﻭ ﻫﻤﻜﻼﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﺎﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ؟؟ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﻲ ﻭﺍﻛﺲ ﻣﻴﺰﺩ ﻣﮕﺮ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ؟؟ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ..ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﮕﻨﺠﺪ..ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻦ!!! ﭘﺲ ﺣﻖ ﺭﻓﺎﻗﺘﺖ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺭﻓﻴﻘﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺡ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ!!...  

ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪﻗﺎﻣﺖ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﻧﺮﺳﻴﺪﻡ ﻫﺮﮔﺰ... ﺍﻱ ﻛﺎﺵ.. ﻻﺍﻗﻞ ﺭﻛﻌﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﺳﻢ... ﺳﻴﺐ ﺳﺮﺧﻲ ﺳﺮ ﻧﻴﺰﺳﺖ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ... ﺍﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻛﺎﻝ ﻧﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﺳﻢ!!...